ซูโม่แห้ว ปัจจุบันผันตัวเป็น พรานไร้หน้า นักล่าไร้นาม
บำเพ็ญ ชำนิบรรณการ (ซูโม่แห้ว) อดีตนิสิตถาปัดจุฬา หนึ่งในสมาชิก”ซูโม่สำอาง” ปัจจุบันผันตัวเป็น พรานไร้หน้า นักล่าไร้นาม (No Face No Name Hunter) นิยมชมชอบการเข้าป่าเพื่อเก็บภาพนิ่งภาพเคลื่อนไหวสัตว์ป่าอันสวยงาม นี่คือผลงานล่าสุดของเขา กับการเก็บบันทึกเรื่องราวดีๆบนดงพญาเย็น ในตอนที่ชื่อว่า “A peaceful story: My Home” เพลินตาเพลินใจดีครับ "...my home..."
.คลิปความยาว 5 นาทีที่เห็นนี้-ใช้เวาลากว่า 17,520 ชั่วโมง หรือกว่า 2 ปีในการตามล่าเก็บภาพ...สะสมไว้ในหน่วยเก็บความจำ-นอนนิ่งอยู่แบบนั้นไม่มีใครได้เห็น...จนสงครามcovid 19 คุกคามและกักขังทุกคนให้อยู่แต่ในบ้าน...เมื่ออิสรภาพถูกจองจำ-จนถึงจุดสูงสุดมันจึงระเบิดออกมา... หวังพาทุกคนบุกตะลุยฝ่าดงพญาเย็นไปด้วยกัน...
...ข้าพเจ้า-พรานไร้หน้า นักล่าไร้นาม...จอดรถอยู่ในความมืดรอเวลาให้ด่านเปิดในเวลา 6:00 น. เพื่อที่จะผ่านด่านเป็นคันแรก...ถนนเส้นนั้นตัดผ่าดงพญาเย็น-รถคันแรก ถนนโล่งในตอนเช้ามืด กับความเร็วไม่เกิน 60 กม./ชม. ...ถ้าไม่มีรถตามหลังก็จะขับช้ายิ่งกว่านั้น-หวังว่าจะได้เห็นสัตว์ป่าที่เริ่มง่วงเหงาในแสงเช้า...
...กว่า 2 ปีที่ขึ้นมาบนเขาใหญ่-บ่อยเท่าที่จะทำได้...เคยถามตัวเองเหมือนกันว่า-มึงขึ้นมาทำไม ?
ตอนนั้นก็ตอบตัวเองไปว่าขึ้นมาตามหาอะไรสักอย่าง ?
...สักอย่างนั้นคืออะไรก็ยังไม่รู้-รู้แต่ว่าสนุกกับการล่า การรอสัตว์เป้าหมาย-ให้รอทั้งวันก็รอได้
...ตื่นเต้นกับการได้เห็นสัตว์ป่าหรือนกที่ปรากฎตัวทุกครั้ง...เข้าขั้นเสพติด... 555
...ข้าพเจ้าเป็นพรานที่ไร้ตัวตน-ไม่มีใครรู้จัก ไม่พยายามเสนอหน้า-ออกล่าเงียบๆเพียงลำพังกางเต๊นท์ทิ้งไว้ที่ลำตะคอง...สะดวกที่สุด-ออกเช้ามืดกลับมาค่ำ กินง่ายเพียงประทังชีวิต...จากเริ่มค้าง 2 วัน 3 คืนแล้วกลับบ้าน-กลายเป็น5คืน...จนกระทั่ง 10 วัน 10 คืนก็เคย อยู่จนเสบียงหมด-เสื้อผ้าใส่ซ้ำรอบ2จนรา-ไม่ใช่สิต้องเรียกว่าเห็ด-เริ่มขึ้นตามคอเสื้อเป็นสัญญาณว่าควรกลับบ้าน...
...ระหว่างวันที่อยู่บนเขาใหญ่-ช่วงหาสัตว์อะไรไม่เจอ...ก็ไปนั่งจิบกาแฟที่ร้านประจำ-พร้อมทั้งถ่ายโอนไฟล์ภาพเก็บไว้... เพื่อเคลียร์พื้นที่ให้ memory card พร้อมจะใช้งานในการล่าครั้งต่อไป เจ้าของร้านกาแฟนี้อัธยาศัยโอบอ้อมอารียิ่ง...อนุญาติให้ชาร์จแบตฯที่ร้านได้-ฝากชาร์จทิ้งไว้ก็ไม่หาย...ไอ้เราก็เป็นพรานขี้เกรงใจ-แต่เกรงจะเสียน้ำใจ...เลยฝากชาร์จทั้งแบตฯกล้อง-ทั้งมือถือทุกวัน...555
...เมื่อเป็นผู้รับก็ควรจะเป็นผู้ให้บ้าง-จึงตอบแทนน้ำใจเจ้าของร้านด้วยการรวบรวมภาพสัตว์ที่ล่าได้ในวันนั้น ๆ ...มอบให้เจ้าของร้านไว้เปิดให้ลูกค้าชมระหว่างเพลิดเพลินกับเครื่องดื่ม-ยิ่งนานวันภาพยิ่งเยอะขึ้น...กลายเป็นภาระเจ้าของร้าน-ที่ต้องคอยตอบคำถามว่า-นกอะไร-ตัวอะไร-ถ่ายได้ที่ไหน ?
...นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ไม่เชื่อว่าเขาใหญ่-จะมีนกและสัตว์ในภาพอยู่จริง ๆ ...
...พี่เจ้าของร้านกาแฟจึงร้องขอให้พรานไร้หน้าฯ-ใส่ชื่อนกชื่อสัตว์กำกับไว้ด้วย... ปัญหาคือพรานเองก็รู้ไม่หมด-รู้ไม่จริง-เลยไม่ได้ทำตามที่ร้องขอ...แต่รับปากว่าจะทำคลิปภาพเคลื่อนไหวมาเปิดในร้าน-ประกอบเพลง-มีชื่อสัตว์กำกับทุกคลิป...เวลาผ่านไปหลายเดือน-ภาพนิ่งสัตว์ป่า และนกที่เปิดให้ลูกค้าดูในร้านก็เพิ่มขึ้นมาก...แต่ยังไม่มีคลิปที่ว่าแม้แต่คลิปเดียว...
...ยิ่งผ่านวันผ่านเวลา-การล่าของพรานยิ่งเมามัน-บุกบั่นบ้าบิ่นแบบไม่เจียมสังขาร...กระทิง-หมาไน-ช้าง-จิ้งจอก-เสือลายเมฆ ล้วนตกเป็นเหยื่อของพรานทั้งสิ้น-ยังเหลือแต่หมีควาย-หมีหมา-เลียงผา-แมวลายหินอ่อน ที่ยังไม่เคยเห็น...แต่ยังมั่นใจว่าสักวันคงได้เจอกัน-การบากบั่นรอคอยเฝ้าติดตามแม้นานแรมเดือนแรมปี...เป็นราคาที่พรานทุกคนต้องจ่าย-แต่มันทำให้ภาพที่ได้มานั้นมีค่ายิ่งสำหรับพราน...นี่คือสิ่งที่เรียนรู้มาตลอด 2 ปี...
...และแล้วสงคราม covid 19 ก็อุบัติขึ้น-ขังทุกคนไว้ในบ้านและไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่ายๆ...อิสรภาพที่ถูกจองจำ-พรานไร้หน้าจึงได้สติ-สัญญาที่เคยให้ไว้กับเจ้าของร้านกาแฟยังไม่ได้ลงมือ...จึงรวบรวมคลิปสัตว์ต่าง ๆ ตลอด 2 ปี-ใช้เวลาหลายวันกว่าจะเลือกได้...จากนั้นก็ลำดับภาพเรียบ
เรียงเรื่องราว-ตามความรู้สึกของพราน...เป้าหมายคือให้ลูกค้าร้านกาแฟได้เห็นภาพสัตว์บนเขาใหญ่อย่างเต็มตา-ให้เห็นอากัปกริยาของสัตว์นั้นอย่างชัดเจน...เชื่อว่าจะเป็นประสบการณ์ที่หลายคนไม่เคยเจอ...
...ลำดับภาพเสร็จแล้วได้ความยาวคลิป5นาที-อยากได้เพลงประกอบ...ลองเอาเพลง The sound of silence ก็ได้ความรู้สึกสงบดี...ลองเอาเพลง imagin ของ John Lennon มาใส่...ก็ได้ความหมายไปอีกทางหนึ่ง-เพลงทั้ง 2 นั้นเพราะมาก-แต่มีลิขสิทธิ์...ที่สำคัญยังไม่ได้เพลงที่ตรงกับความรู้สึกของพราน...นึกถึงคำโบราณ-ฆ่าควายอย่าเสียดายเกลือ..!
...คงต้องทำเพลงของตัวเองแล้วมั้ง?..โทรหารุ่นน้องเป็น "พรานเพลง" ที่เคยร่วมงานกันมา-บอกเล่าสิ่งที่ตัวเองต้องการ...เพลงบรรเลงหรือ soundtrack -ที่บอกเล่าการพจญไพรของพรานที่ไม่มีใครรู้จัก-ได้พบเจอความงาม-ความตื่นตาตื่นใจ-ความตื่นเต้นระทึก-และความลึกลับของป่าดงพญาเย็น...พรานรู้ว่าโจทย์มันยาก-แต่เราต้องบอกสิ่งที่เราอยากได้ไปก่อน...
...รุ่นน้องฟังและจดอย่างครุ่นคิด-คงจะพยายามทำความเข้าใจกับจินตนาการของพราน...จากนั้นก็เอ่ยปากบอกราคาค่าทำเพลง (แป่ว)...ที่เงียบไปคงคำนวนในใจว่าราคานี้พรานไร้หน้าฯ คงจ่ายได้-ผมไม่ต่อราคาเลยเพราะน้องมันคงคิดมาแล้ว-มันเป็นงานศิลปะที่ต้องใช้ความสามารถ
เฉพาะทาง-มันมีราคาของมัน...พรานส่งคลิปที่ลำดับภาพเรียบร้อยแลัวทาง mail ซึ่งต้องไปโหลดจาก google drive อีกที...แล้วเค้าก็หายไป 2-3 วัน...
...เสียงเพลงที่ได้ยินผ่านหูฟัง-ภาพบรรยากาศและสัตว์ป่าที่พรานลำดับภาพเอง...ไม่เพียงแต่ตรงกับความรู้สึกของพราน...แต่เพลงที่แต่งมานั้น-ได้ขยายอารมณ์ความรู้สึกของภาพให้ชัดขึ้น...ไอ้น้องคนนี้มันร้ายจริง-มันแทงตรงขั้วหัวใจของพราน...ฟังแล้วหวานสงบแต่ก็ชวนให้ฮึกเหิมในบางจังหวะเร่งเร้าแก้เลี่ยน-ตรงนิสัยพรานไร้หน้าฯอย่างยิ่ง...เพลงนี้มีเอกลักษณ์เพฉาะตัว-มีกลิ่นของเอเชียชัด-แต่ไม่เชย...อยากจะเพิ่มเงินให้ในทันใด-แต่ลืมไปว่างบหมด!!! 555...
...พรานตั้งชื่อคลิปนี้ว่า- my home -ไม่เพียงแค่จะบอกว่าที่นี่คือบ้านของสัตว์ป่าเท่านั้น...ใครที่ดูก็จะรู้สึกได้ว่ามันคือบ้านของฉันเช่นกัน...เป็นเจตนาของพราน-ส่วนเพลงประกอบหรือ soundtrack ที่แต่งขึ้นใหม่ผมตั้งชื่อเพลงว่า "เพลงพราน"...สั้น ง่าย จบใน 2 พยางค์...
...คลิปนี้แรกเริ่มเพื่อจะตอบแทนและขอบคุณน้ำใจ-เจ้าของร้านกาแฟบนเขาใหญ่เท่านั้น...แต่ทำไมเราไม่แบ่งปันให้กับคนรักป่ารักธรรมชาติ-ที่ถูกโควิดกักขังไว้ในบ้านด้วยล่ะ...คลิปที่ยิงใน facebook ขณะนี้-จึงเป็นเวลาเดียวกับที่ถูกเปิดในร้านให้นักท่องเที่ยวได้ชม...พร้อมจิบกาแฟอุ่นๆในลมเย็นแห่งเขาใหญ่...เป็นความสุขง่ายๆแต่ก็หาไม่ได้ง่ายๆ...มีโอกาสแวะไปเยี่ยมกันนะครับ...
...อ้อ-ร้านกาแฟนี้ชื่อ 17' cafe (seventeen degree cafe') เจ้าของร้านชื่อ พี่หนุ่ย อัธยาศัยเอื้ออารีอย่างที่บอก-ทำทุกอย่างในร้านเพียงคนเดียว...แต่อย่าแปลกใจหากมีรถสวยๆวิ่งผ่านร้าน...พี่หนุ่ยจะทิ้งทุกอย่างแล้ววิ่งไปถ่ายรูป-ก่อนเดินยิ้มกริ่มกลับมาชงกาแฟต่อด้วยอารมณ์ดี...พี่หนุ่ยมีเพื่อนอยู่ที่ร้านอีกคนชื่อครูป้อม-เป็นนักคิดนักเขียนแนวปรัชญา...ผมเคยแอบฟังแกคุยกับลูกค้า-มีมุมมองต่อชีวิตที่แปลก-แต่เข้าใจง่าย...
...หลังอ่านจบ-กลับไปดูคลิปอีกรอบ...ภาพเหล่านั้นจะสวยขึ้นครับ...
# a peaceful story : ...my home...
# soundtrack : "pleng pran"
produced by : Vitdivat Phanturak
ติดตามชมได้ที่
https://www.facebook.com/839244708/videos/524867788734202/
ที่มา https://www.facebook.com/ampai.ti/videos/524867788734202/
---------------------------------------------
